Τα Χριστούγεννα χωρίς εσένα, δεν είναι πια γιορτή.

Είναι δύσκολο να χάνεις ένα δικό σου άνθρωπο, μα ακόμη δυσκολότερο όταν φεύγει μια χρονική περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας είχατε προγραμματίσει αμέτρητα πράγματα και είχατε κάνει άπειρα όνειρα μαζί. Σαν τα Χριστούγεννα. Δεν λέω, δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία το πότε θα φύγει, αλλά είναι κάπως δυσκολότερο. Βλέπεις όλους γύρω σου να περνούν ευτυχισμένες στιγμές, ανταλλάζοντας δώρα, κάνοντας βόλτες στα μαγαζιά, στολίζοντας έστω και ένα μικρό δεντράκι, κάνοντας έτσι την ατμόσφαιρα πιο χαρούμενη και γιορτινή. Εσύ όμως δε μπορείς να συμμετέχεις σε όλο αυτό. Αρχικά, σκέφτεσαι γιατί;. Τα γιατί είναι πάντα εκεί, βασανίζουν το ήδη ταλαιπωρημένο μυαλό σου . Τι μένει όμως στη τελική; Σε μένα, μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα, και μια παρόρμηση να τα ζήσω όλα, να τα γευτώ όλα, να τα μάθω όλα. Γιατί η ζωή δε δίνει συχνά δεύτερη ευκαιρία, γι’ αυτό όσο δύσκολο, όσο επίπονο κι αν είναι, πρέπει να σηκώσεις ψηλά το κεφάλι σου και να πεις «Εγώ θα ζήσω, και θα ζήσω με τη ψυχή μου ότι κι αν βρεθεί στο δρόμο μου, με αξιοπρέπεια και σεβασμό προς τους άλλους». Αυτό έχει σημασία εν τέλει…


Υ.Γ. Σ'αγαπώ. Μου λείπεις.