Ζωή, μια λέξη με τρία μονάχα γράμματα αλλά απέραντη σημασία και με άπειρα αναπάντητα ερωτήματα. Πως θα μπορούσα εγώ να την χαρακτηρίσω; Απροσδόκητη, γεμάτη εντάσεις και συναισθήματα, ευτυχία ή πόνο, αλλά πάνω απ’ όλα, όμορφη. Συνήθως, συνειδητοποιείς πόσο απίστευτα όμορφη είναι, όταν χάσεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, ή όταν χάσεις εσύ κάτι που θεωρούσες δεδομένο εξ’ αρχής. Τότε καταλαβαίνεις, πόσο πολύτιμος ήταν ο χρόνος που σπατάλησες όταν έκλαιγες στα πατώματα για το Δημήτρη, ο οποίος δεν απαντούσε πια στα τηλεφωνήματα σου, ή όταν κλεινόσουν στο σπίτι επειδή είχες βάλει 2-3 κιλά, με τη πρόφαση ότι δεν σου έμπαιναν τα ρούχα σου. Μόλις συνειδητοποιήσεις, πως η ζωή έρχεται και φεύγει τόσο απλά, με το πάτημα ενός μόνο κουμπιού, τότε εκτιμάς το μεγαλείο της και βάζεις ως στόχο να απολαμβάνεις κάθε της στιγμή. Δεν λέω ότι πρέπει να βγαίνεις συνέχεια ή να τα σπας κάθε Σάββατο, αλλά να κάνεις αυτό που πραγματικά σε ευχαριστεί, έστω κι αν αυτό δεν συμβαδίζει με τα θέλω και τα πρέπει των υπολοίπων (όχι φυσικά αν αυτό είναι να σκοτώνεις αθώα κουταβάκια στο δρόμο προς ευχαρίστηση του σαδισμού σου). Ήμουν και είμαι υπέρ της άποψης, να κάνεις ότι θέλεις και ότι σε εκφράζει, φτάνει αυτό να μην επηρεάζει αρνητικά τους γύρω σου. Θα μπορούσα να πω πολλά, να αναλύσω τις επικούρειες και πλατωνικές απόψεις περί μεταθανάτιας ζωής, αλλά πιστεύω πως η ουσία είναι μία· η ζωή είναι στιγμές, που δεν επιστρέφουν ποτέ πίσω. Κάνε τες τουλάχιστον ευτυχισμένες!
Θα ήθελα να κλείσω αυτό το μικρό και ασήμαντο μονόλογο περί φιλοσοφίας της ζωής, με μια πολύ σημαντική φράση (τουλάχιστον για μένα), που γράφτηκε από ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο, το οποίο ζει πια μέσα μου:
Να θυμάστε πως οι δύσκολες στιγμές με βοήθησαν να καταλάβω καλύτερα από πριν, πόσο ατελείωτα πλούσια και όμορφη είναι η ζωή. Σας αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου