Πρόσφατα μπήκα στο παιχνίδι να σκεφτώ, τι είναι όλος αυτός ο σαματάς περί αγάπης, έρωτα κ.τ.λ. Μπούρδες, ή πραγματικότητα. Το νεαρόν της ηλικίας μου με προτρέπει, με αναγκάζει μάλλον να πιστεύω ακόμα στο παραμύθι με τον πρίγκηπα και το άσπρο άλογο του. Τι γίνεται όμως όταν το άλογο δεν είναι άσπρο, και πόσο μάλλον όταν ο υποφαινόμενος πρίγκηπας δεν ανταποκρίνεται στο ονειρικά εξιδανικευμένο πλαίσιο, στο οποίο τον έχουμε συμπεριλάβει. Από μικρά, μαθαίνουμε ότι η Χιονάτη μένει με το πρίγκηπα της και αποκτά και εφτά φίλους νάνους(ας μην σχολιάσω το γεγονός ότι οι Χιονάτη συγκατοικούσε με εφτά νάνους, που και αυτοί έχουν ψυχή βρε παιδί μου και ορέξεις!), η άλλη η Σταχτοπούτα τα ίδια ένα περίπου, και με γκόμενο και πριγκίπισσα. Ε, όταν λοιπόν έρχεται η ηλικία που αναμένεις το πρίγκηπα να έρθει, έστω και πάνω στο παπί, και αυτός άφαντος, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι, πως ναι υπάρχουν τα παραμύθια αλλά η πραγματικότητα είναι λίγο, λιγάκι διαφορετική. Μην τα πολυλογώ, στην εποχή που ζούμε, όχι μόνο δε θα έρθει ο έρωτας να σου κτυπήσει τη πόρτα αλλά πρέπει εσύ να τον κυνηγήσεις με οποιαδήποτε μέσα κατέχεις (θεμιτά και αθέμιτα). Το κακό είναι, πως αυτό το συνειδητοποίησαν και οι γιαγιάδες-μαμάδες, οι οποίες διακαώς επιθυμούν να δουν την κοράκλα τους με ένα όμορφο και καλό παλικάρι. Τις προάλλες, μου συνέβη κάτι τελείως, μα τελείως κουφό. Ωσάν καθόμουνα ήσυχη και φρόνιμη στο νοσοκομείο, περιμένοντας την πολυαγαπημένη μου γιαγιά να τελειώσει από κάτι εξετάσεις, με πλησιάζει μια τρισχαριτωμένη γιαγιούλα, αγνώστου ταυτότητος, και με προσεγγίζει. Αρχικά, ξεκίνησε η κουβέντα με το τι κάνω, αν σπουδάζω ή εργάζομαι και σιγά σιγά μπήκε στο ψητό. Είσαι παντρεμένη; με ρωτά. Όχι, είμαι ακόμα μικρή, απαντώ εγώ. Τι το θελα. Άρχισε να μου δίνει συμβουλές πώς να βρω άντρα, πως αυτή στην ηλικία μου (21), είχε ήδη τους δύο τις γιούς και πως πρέπει να τυλίξω κάποιον γρήγορα πριν «χαλάσω». Και το καλύτερο μου λέει, με εμφατικό τόνο, «Επίθεση, Επίθεση, οι γυναίκες είναι αυτές που κάνουν το πρώτο βήμα τώρα, όχι οι άντρες». Μετά από αυτό σηκώθηκα και έφυγα. Όχι πως δεν κατανοώ της αγνές προθέσεις της γιαγιάκας, αλλά μου φάνηκε λίγο τραγελαφική η σκηνή, εμπνευσμένη από έργο του Αλμοδοβάρ. Λίγο έλειψε η γιαγιάκα να μου δώσει και συμβουλές σεξουαλικού περιεχομένου. Μετά από λίγο, όταν ηρέμησα από το πρώτο σοκ, συνειδητοποίησα ότι όσα μου είχε πει ευσταθούσαν και μάλιστα με το παραπάνω, αλλά ακόμα δεν μπορούσα να χωνέψω το γεγονός, πως η σύγχρονη σκέψη και ο σύγχρονος τρόπος ζωής αφαίρεσαν κάθε ίχνος ρομαντισμού και αυθορμητισμού, ακόμα και από το μυαλό της τρίτης ηλικίας. Δηλαδή όλα περιστρέφονται γύρω από τον έρωτα και το σεξ; Και οι αξίες; Αυτές που πάνε; Εξιλαστήρια θύματα στο βωμό του βολέματος; Το νεαρόν της ηλικίας μου (αυτό με παρηγορεί), μου επιτρέπει να έχω αυτούς τους προβληματισμούς αλλά και τις αντιστάσεις στα πρέπει και τα μη, που ορίζονται από καταστάσεις και από τρίτους. Αλλά για πόσο ακόμα;
